توکن‌ها دارای طیف وسیعی از عملکردهای بالقوه، از کمک به امکان مبادلات غیرمتمرکز گرفته تا فروش موارد کمیاب در بازی‌های ویدیویی هستند.
توکن‌ها به‌عنوان نشانه و نماد ارزش‌ها و دارایی‌ها، یکی از عناصر و ارکان اصلی در اقتصاد دیجیتال هستند و امروزه نقش مهمی را در مبادله ارزش‌ها بازی می‌کنند. به این ترتیب انتقال ارزش و دارایی‌ها را هم باید اصلی‌ترین کارکرد توکن‌ها دانست که همه توکن‌ها در آن اشتراک دارند. اما با وجود این اشتراک، توکن‌ها را می‌توان از جهت هدف از ایجاد آن‌ها به چند نوع و دسته تقسیم کرد. در این مقاله به انواع اصلی توکن‌ها می‌پردازیم.
اما قبل از هر چیز لازم است اشاره‌ای به تعریف توکن داشته باشیم.
توکن چیست؟
از نظر فنی، «توکن» مترادف با «دارایی رمزنگاری‌شده» است. اما تعریف‌های دیگری هم از آن صورت می‌گیرد. یکی از این‌ها توصیف دارایی‌های دیجیتالی خاصی است که بر روی بلاک چین ارزهای دیجیتال دیگر اجرا می‌شوند.
توکن‌ها دارای طیف وسیعی از عملکردهای بالقوه، از کمک به امکان مبادلات غیرمتمرکز گرفته تا فروش موارد کمیاب در بازی‌های ویدیویی هستند. اما همه آن‌ها را می‌توان مانند هر ارز دیجیتال دیگری معامله کرد یا نگهداری کرد.
توکن واژه‌ای است که در ارتباط با ارزهای دیجیتال، آن را زیاد می‌شنوید. ممکن است بیت کوین را به‌عنوان یک «توکن رمزنگاری» یا چیزی شبیه به آن توصیف کنیم، زیرا از نظر فنی همه دارایی‌های رمزنگاری‌شده را می‌توان به‌عنوان توکن نیز در نظر گرفت.
توکن‌ها را چطور دسته‌بندی می‌کنیم؟
با در نظر گرفتن هدف ایجاد توکن‌ها می‌توان آن‌ها را به سه دسته اصلی تقسیم کرد؛ کریپتوکارنسی (با هدف پرداخت)، توکن شبکه (با هدف ایفای نقش حیاتی در کارکرد شبکه)، توکن سرمایه‌گذاری (با هدف سرمایه‌گذاری بر روی یک موجودیت یا یک دارایی).
این دسته‌بندی را از زاویه‌ای دیگر می‌شود به این شکل توضیح داد: کاربردی (به شبکه و خدمات آن دسترسی می‌دهد)، توکن کاری (به صاحب آن اجازه مشارکت و کار بر روی شبکه را می‌دهد)، توکن دوگانه یا هیبریدی (ترکیبی از کاربردی و کاری).
قانون‌گذاران از دیدگاه‌ها و با سلایق مختلف به توکن‌ها پرداخته‌اند. ما در دیدگاه رایج توکنی که رمزارز نباشد و هیچ‌گونه کاربردی (دسترسی به شبکه و خدمات) در اختیار مالک آن نگذارد، توکن سهام (اوراق بدهی) نام‌گذاری می‌شود. البته از نظر قانونی، بسیاری از توکن‌ها حداقل در دو دسته جای‌گذاری می‌شوند.
این دسته‌بندی مرز بین توکن‌ها را بسیار شفاف‌تر می‌کند. اکثر توکن‌ها با کارکرد و ارزش مالی طراحی شده‌اند؛ اما منبع ارزش آن‌ها می‌تواند بسیار متفاوت باشد: توکن با پشتوانه دارایی (توکنی با پشتوانه یک دارایی در جهان واقعی)، مشابه سهام (توکنی که ارزش آن وابسته به موفقیت تجاری موجودیت منتشرکننده توکن است)، ارزش شبکه (توکنی که وابسته به ارزش ایجادشده و قابل‌مبادله شبکه است).
توکن‌ها می‌توانند در لایه‌های مختلفی از دفترکل توزیع‌شده پیاده‌سازی شده باشد: توکن بومی (پیاده‌سازی شده بر لایه اصلی دفترکل)، پروتکل غیربومی (پیاده‌سازی شده بر روی لایه اصلی و به‌عنوان بخشی از پروتکل اقتصاد مبتنی بر توکن شبکه)، توکن نرم‌افزار کاربردی یا (dApp) پیاده‌سازی شده بر لایه نرم‌افزار کاربردی.
توکن رمزارز چیست؟
توکن‌های رمزارز (کریپتوکارنسی) نوعی از ارزهای رمزنگاری‌شده هستند که نشان‌دهنده یک دارایی یا استفاده خاص هستند و در بلاک‌چین خود قرار دارند.
اصطلاح رمز ارز به یک رمز ارز مجازی خاص یا نحوه نام‌گذاری ارزهای دیجیتال اشاره دارد. این توکن‌ها دارایی‌ها یا ابزارهای قابل تعویض و قابل مبادله را نشان می‌دهند که در بلاک‌چین‌های خودشان قرار دارند. توکن‌های رمزنگاری اغلب برای جمع‌آوری سرمایه برای فروش جمعی استفاده می‌شوند، اما می‌توانند جایگزینی برای موارد دیگر نیز باشند. این توکن‌ها معمولاً از طریق فرآیند استاندارد عرضه اولیه سکه (ICO) ایجاد، توزیع و فروخته می‌شوند و به گردش در می‌آیند.
کریپتوکارنسی‌ها ارزهای دیجیتالی هستند که برای تسهیل تراکنش‌ها (انجام و دریافت پرداخت) در طول بلاک چین استفاده می‌شوند.
بنابراین، توکن‌های رمزنگاری، توکن‌های ارز دیجیتال هستند. ارزهای رمزنگاری‌شده یا ارزهای مجازی به این توکن‌ها تقسیم می‌شوند که روی بلاک‌چین‌های خودشان قرار دارند. بلاک‌چین‌ها پایگاه‌های اطلاعاتی خاصی هستند که اطلاعات را در بلوک‌هایی ذخیره می‌کنند که سپس به هم متصل می‌شوند. به این معنی که توکن‌های رمزنگاری که دارایی‌های رمزنگاری نیز نامیده می‌شوند، یک واحد ارزش مشخص را نشان می‌دهند.
کریپتو Crypto به الگوریتم‌های رمزگذاری و تکنیک‌های رمزنگاری مختلف مانند جفت‌های کلید عمومی-خصوصی و توابع هش اشاره دارد که از این ورودی‌ها محافظت می‌کنند. از طرف دیگر، ارزهای رمزنگاری‌شده، سیستم‌هایی هستند که امکان پرداخت‌های امن آنلاین را فراهم می‌کنند که به‌صورت توکن‌های مجازی تعریف می‌شوند. این توکن‌ها با ورودی‌های دفتر داخلی سیستم نشان داده می‌شوند.
این دارایی‌های رمزنگاری اغلب به‌عنوان واحدهای تراکنش در بلاک‌چین‌ها عمل می‌کنند که با استفاده از قالب‌های استاندارد مانند شبکه اتریوم ایجاد شده و به کاربر اجازه می‌دهد توکن ایجاد کند. چنین بلاک‌چین‌هایی بر روی مفهوم قراردادهای هوشمند یا برنامه‌های غیرمتمرکز کار می‌کنند، که در آن کد قابل برنامه‌ریزی و خوداجرا برای پردازش و مدیریت تراکنش‌های مختلف روی بلاک‌چین استفاده می‌شود.
توکن شبکه چیست؟
توکن‌های شبکه، اعتبارنامه‌های پرداخت ویژه یک جفت بازرگان کارت هستند که می‌توانند PANها را جایگزین خریدهای آنلاین کنند. توکن هر شبکه برای یک تجارت منحصربه‌فرد است، به‌طوری که آن‌ها را در بینابین مشاغل استفاده کرد.
توکن‌های شبکه توکن‌هایی هستند که از طریق خدمات توکن‌سازی ارائه شده توسط شبکه‌های کارت (مانند ویزا و مسترکارت) تولید می‌شوند.
توکن‌های شبکه مقادیر توکن مخصوص هستند که توسط شرکت‌های بزرگ ارائه‌دهنده کارت اعتباری (مانند ویزا و مسترکارت) ایجاد می‌شوند. استفاده از توکن‌های شبکه در اصالت هویت خریداران، محافظت از اطلاعات زیربنایی حساب، همچنین کمک به کاهش جعل و کلاه‌برداری بسیار کارآمد است.
با توجه به اینکه توکن‌های شبکه با رمزنگاری محافظت می‌شوند، استفاده از آن‌ها افزایش امنیت پرداخت‌ها را به دنبال دارد.
توکن‌های شبکه اجازه می‌دهند که پرداخت‌ها بدون افشای جزئیات کارت خریدار پردازش شوند. این نوع از توکن‌ها به‌ویژه برای تراکنش‌هایی طراحی شده‌اند که بخشی از مدل کسب‌وکار Card-on-File یعنی تراکنش‌های تکرارشونده، تک کلیکی یا مشابه که در آن جزئیات کارت باید برای استفاده‌های بعدی ذخیره شود.
توکن سرمایه‌گذاری چیست؟
ظهور فناوری بلاک‌چین در کنار گرایش به استفاده از راه‌حل‌های فناوری رمزنگاری به‌جای روش‌های سنتی‌تر جمع‌آوری سرمایه، منجر به ظهور نوع جدیدی از مدل صندوق سرمایه‌گذاری به نام صندوق توکنی شده است.
یک صندوق توکنی از کدها برای تقلید از عملکردهای یک صندوق سنتی استفاده می‌کند و سهام یا واحدها را با توکن‌ها جایگزین می‌کند. صندوق واقعی شکل و ساختار موجود خود را حفظ می‌کند، اما توکن‌هایی ایجاد می‌شوند که نشان‌دهنده منافع در آن هستند. سهام یا واحدهای صندوق به‌صورت دیجیتالی نمایش داده می‌شوند و قابل معامله و ثبت در دفتر کل توزیع‌شده هستند. چنین وجوهی ممکن است به‌عنوان صندوق دیجیتال یا صندوق معامله‌شده با بلاک‌چین (“BTF”) نیز شناخته شود.
یک صندوق توکن‌شده می‌تواند مستقیماً از طریق یک گره شبکه که اساساً جایگزین حساب آنلاین یا سایر کانال‌های دسترسی غیردیجیتال موجود در صندوق‌های سنتی است، قابل دسترسی باشد. ارائه این دسترسی بلادرنگ، کارایی بیشتری را از طریق زنجیره ایجاد می‌کند.
بسته به دارایی‌های زیربنایی، یک صندوق نمادین قادر خواهد بود سرعت تسویه‌حساب را برای سرمایه‌گذاران مشترک و بازخریدکننده تسهیل کند.
کاهش حداقل سطوح سرمایه‌گذاری و موانع کمتر برای مشارکت در صندوق‌های توکن‌شده می‌تواند چنین صندوق‌هایی را به یک انتخاب سرمایه‌گذاری مناسب برای مخاطبان گسترده‌تر تبدیل کند که پایگاه سرمایه‌گذاری گسترده‌تر را به دنبال خواهد داشت.
با تبدیل واحدها/سهم‌های صندوق به توکن‌های مجازی، سرمایه‌گذاران در صندوق‌های توکن‌شده می‌توانند وارد سرمایه‌گذاری‌های سنتی با توانایی مضاعف برای معامله توکن‌ها در بازار ثانویه شوند. این می‌تواند سرمایه‌گذاران بیشتری را به سمت وجوه توکن‌شده جذب کند و امکان سرمایه‌گذاری بیشتر در استارت‌آپ‌ها و سایر کسب‌وکارها را فراهم کند.
حقوق و تعهدات دارنده توکن را می‌توان همراه با سابقه منحصربه‌فرد و تغییرناپذیر مالکیت در یک توکن امنیتی جاسازی کرد. این امکان می‌تواند تراکنش‌ها را شفاف‌تر کند، چرا که همه طرف‌های درگیر می‌توانند حقوق و تعهدات یکدیگر و تاریخچه مالکیت توکن‌ها را در دسترس داشته باشند.
………………………………………………………………………………………………………
در این ارتباط همچنین می‌توانید مقالات زیر را مطالعه کنید
توکن‌سازی دارایی‌ها چه مزیت‌هایی دارد؟
آشنایی با فرایند توکن‌سازی دارایی‌های دیجیتال
آیا توکنیزاسیون آینده بازارهای مالی را متحول می‌کند؟
………………………………………………………………………………………………………
برای آشنایی با کیف توکن ققنوس روی لینک زیر کلیک کنید.
