با استفاده از توکن احراز هویت وب‌سایت‌ها می‌توانند لایه‌های امنیتی بیشتری نسبت به گذرواژه‌های سنتی اعمال کنند، بدون اینکه کاربران را به اثبات مکرر هویت خود مجبور کنند.
توکن احراز هویت چیست؟
احراز هویت مبتنی بر توکن، نسبت به احراز هویت از طریق رمزهای عبور سنتی، تحولی بزرگ به شمار می‌رود. این توکن‌ها نهادها و سازمان‌ها را قادر می‌سازند تا فرآیندهای احراز هویت خود را تقویت کنند. بیایید کارکرد و ماهیت این توکن‌ها را با هم مرور کنیم.
احراز هویت مبتنی بر توکن چیست و چگونه کار می‌کند؟
احراز هویت مبتنی بر توکن پروتکلی است که توکن‌های امنیتی رمزگذاری شده را تولید می‌کند. توکن احراز هویت به این شکل عمل می‌کند که اطلاعات مربوط به هویت کاربر را بین برنامه‌ها و وب‌سایت‌ها به‌طور ایمن انتقال بدهد و به کاربران امکان می‌دهد هویت خود را در وب‌سایت‌ها تأیید کنند، که سپس یک رمز تأیید هویت رمزگذاری شده منحصر به فرد ایجاد می‌کند. این توکن به کاربران امکان دسترسی به صفحات و منابع محافظت‌شده را برای مدت زمان محدودی بدون نیاز به وارد کردن مجدد نام کاربری و رمز عبور خود می‌دهد.
توکن احراز هویت از طریق فرآیندی پنج مرحله‌ای عمل می‌کند:
درخواست: کاربر با استفاده از اعتبار ورود خود به سرویس وارد شده و درخواست دسترسی به سرور یا منبع محافظت‌شده را صادر می‌کند.
تأیید: سرور اطلاعات ورود به سیستم را مورد تأیید قرار می‌دهد.این مرحله شامل بررسی رمز عبور واردشده در برابر نام کاربری ارائه‌شده است.
ارسال رمز: سرور برای کاربر یک رمز احراز هویت ایمن و امضاشده برای یک دوره زمانی خاص تولید می‌کند.
ذخیره‌سازی: رمز به مرورگر کاربر منتقل می‌شود تا آن را برای دسترسی به بازدیدهای بعدی وب‌سایت ذخیره کند. هنگامی که کاربر برای دسترسی به یک وب‌سایت جدید اقدام می‌کند، کد احراز هویت رمزگشایی و تأیید می‌شود. در صورت وجود تطابق، کاربر مجاز به ادامه کار خواهد بود.
انقضا: رمز تا زمانی که کاربر از سیستم خارج شود یا سرور را ببندد فعال می‌ماند.
فرآیند احراز هویت مبتنی بر توکن اثبات می‌کند که کاربر به برنامه‌ها، وب‌سایت‌ها و منابع دسترسی پیدا کرده، بدون اینکه در هر بار مراجعه به یک سایت جدید نیاز به تأیید هویت داشته باشد. به این ترتیب وب‌سایت‌ها می‌توانند لایه‌های امنیتی بیشتری نسبت به گذرواژه‌های سنتی را اعمال کنند، بدون اینکه کاربران را به اثبات مکرر هویت خود مجبور کنند. این امکان، امنیت کاربر را بهبود می‌بخشد.
احراز هویت مبتنی بر توکن، نسبت به احراز هویت از طریق رمزهای عبور سنتی، تحولی بزرگ به شمار می‌رود. واقعیت این است که گذرواژه‌های سنتی ذاتاً نا امن هستند؛ چرا که گذرواژه‌ها توسط انسان تولید می‌شوند و همین امر باعث می‌شود هکرها به‌راحتی بتوانند آنها را شناسایی کنند. علاوه بر این، سیستم‌های مبتنی بر رمز عبور از کاربران می‌خواهند که به‌طور مکرر رمز ورود خود را وارد کنند که این امر باعث اتلاف وقت و خستگی کاربر می‌شود، به‌خصوص اگر رمز عبور خود را فراموش کرده باشد.
تفاوت‌های احراز هویت در انواع توکن‌ها
اکثر مردم به نوعی از فرآیند مبتنی بر توکن استفاده کرده‌اند. به عنوان مثال، دسترسی به یک حساب آنلاین با وارد کردن کد ارسال‌شده به عنوان رمز عبور یک بار مصرف، استفاده از اثر انگشت برای باز کردن قفل تلفن همراه و دسترسی به یک وب‌سایت از طریق ورود به فیس بوک، همگی نمونه‌های رایج احراز هویت از طریق توکن‌ها هستند.
همه انواع توکن احراز هویت امکان دسترسی به یک دستگاه یا برنامه را به کاربران می‌دهد. با این حال، انواع مختلفی از توکن‌ها وجود دارد که می‌توان از آنها برای تأیید هویت کاربر استفاده کرد، از توکن‌های نرم‌افزاری گرفته تا توکن‌های فیزیکی.
توکن‌های متصل
- توکن‌های متصل دستگاه‌های فیزیکی هستند که کاربران می‌توانند به کامپیوتر یا سیستم خود وصل کنند. کارت‌های هوشمند، یو اس بی ، دیسک‌ها و درایوها این دسته از توکن‌ها را شامل می‌شوند.
توکن‌های بدون تماس
- این توکن‌ها بدون اتصال دستگاه به سرور کار می‌کنند. یک مثال خوب از آن، دستگاه «رینگ دیوایس» مایکروسافت، یعنی یک حلقه پوشیدنی است که به کاربران امکان می‌دهد بدون وارد کردن رمز عبور، سریع و بدون مشکل وارد سیستم ویندوز خود شوند.
توکن‌های دیسکانتکت
- توکن‌های دیسکانتکت به کاربران امکان می‌دهند هویت خود را با صدور یک کد تأیید کنند و سپس برای دسترسی به یک سرویس آن را به‌صورت دستی وارد کنند. یک مثال خوب برای این روش، وارد کردن کد روی تلفن همراه برای احراز هویت دو مرحله‌ای (۲FA) است.
توکن‌های نرم‌افزاری
- توکن‌های نرم‌افزار معمولاً برنامه‌های کاربردی تلفن همراه هستند که کاربران را قادر می‌سازند تا به‌سرعت و به‌راحتی شکلی از ۲FA را ارائه دهند. توکن‌های سخت‌افزاری به شکل سنتی اقلامی مثل کارت‌های هوشمند، کلیدهای رمز عبور یک‌بار مصرف یا دستگاه‌های USB را شامل می‌شوند که این دستگاه‌های فیزیکی نسبتاً گران هستند و به‌راحتی مفقود می‌شوند. اما استفاده از توکن‌های نرم‌افزاری آسان است. نمی‌توان آنها را گم کرد، به‌طور خودکار به‌روزرسانی می‌شوند و به فناوری اطلاعات نیاز ندارند. این توکن ها را می‌توان با ابزارهای امنیتی مانند یک ورود (SSO) ادغام کرد که از رمزهای عبور کاربران در مقابل خطرات محافظت می‌کند.
مزایای کلیدی توکن‌های احراز هویت
توکن احراز هویت توسط یک سرویس احراز هویت ایجاد می‌شود و حاوی اطلاعاتی است که کاربر را قادر می‌سازد تا هویت خود را بدون وارد کردن اطلاعات ورود به سیستم تأیید کند.
وقتی کاربر یک نوبت کاری خود را به پایان می‌رساند و از سرویس خارج می‌شود، توکنی که به او اعطا شده منقضی می‌شود. این روند تضمین می‌کند که حساب‌های کاربران محافظت می‌شود و در معرض خطر حملات سایبری قرار نمی‌گیرند.
احراز هویت مبتنی بر توکن از کدهای رمزگذاری شده و تولید شده توسط ماشین برای تأیید هویت کاربر استفاده می‌کند. هر کد منحصر به یک نوبت کاری است و توسط یک الگوریتم محافظت می‌شود، که تضمین می‌کند سرورها می‌توانند رمزی را که دستکاری شده است شناسایی کرده و آن را مسدود کنند. رمزگذاری گزینه‌ای بسیار امن‌تر از اتکا به رمزهای عبور ارائه می‌دهد.
توکن احراز هویت تضمین می‌کند که کاربران مجبور نیستند هر بار که از یک وب‌سایت بازدید می‌کنند، اعتبار ورود خود را دوباره وارد کنند. این ویژگی فرآیندها را سریع‌تر و کاربرپسندتر می‌کند. همچنین در نتیجه افراد را برای مدت طولانی‌تری در وب‌سایت‌ها نگه می‌دارد و آنها را تشویق می‌کند در آینده دوباره از آن بازدید کنند.
توکن‌ها یک مانع ۲FA برای جلوگیری از دسترسی هکرها به داده‌های کاربر و منابع شرکت ایجاد می‌کنند. استفاده از رمزهای عبور ره‌گیری حساب‌های کاربری را برای هکرها آسان‌تر می‌کند، اما با استفاده از توکن‌ها، کاربران می‌توانند هویت خود را از طریق توکن‌های فیزیکی و برنامه‌های تلفن هوشمند تأیید کنند. این توکن‌ها در حقیقت یک لایه امنیتی مضاعف ایجاد می‌کنند و مانع از دسترسی هکرها به حساب کاربری می‌شوند، حتی اگر موفق به سرقت اطلاعات ورود به سیستم کاربر شوند.
برای آشنایی و ورود به مرکز تبادل غیرمتمرکز ققنوس بر روی لینک زیر کلیک کنید.
